Op Weg Naar Het VaderHuis
FOLLOW
Ga naar de inhoud

Levenslessen

Inleiding

Ons leven is een leerproces en hoe bizar het ook klinkt, juist dat… is onze levensles.
Ik ben dankbaar, dat ik heb mogen schrijven over lessen, die we allen mogen leren.
Ik ben dankbaar, dat ik heb mogen schrijven over leven, onderzoeken en waarderen.

Levenslessen is een bundel over winst, maar ook over verlies.
Ik heb het geschreven voor herkenning,
steun en voor advies.

Levenslessen zijn echt nodig en niet alleen voor mij.
Doe mee met deze zoektocht, voor jezelf en maatschappij.

In een volledig, onontkoombare verbondenheid
tot het einde van ieders leven, moge levens… lessen geven,
vooral om ze ook weer door te geven.

Angeliena Huis      www.angelienahuis.nl Website

(
De gedichten op deze site zijn met toestemming van Angeliena Huis geplaatst )

De Bus

Ik ken een bus en ze heeft maar één deur, helemaal van voren.
H
et is een beetje een gekke bus, toch functioneert ze naar behoren.
Ze pikt haar gasten op en ze brengt ze ook weer netjes terug.
Ze
doet ‘gewoon’ haar werk, gestructureerd, zorgzaam en vlug.
T
och is het een beetje een rare bus, ineens heb ik het in de gaten.
E
r is maar één plek om op te stappen en één om de bus weer te verlaten.

Beetje vreemd, maar goed er zit een boodschap in dit verhaal.
Het gaat over ongeduld en uiteindelijk hebben we dit allemaal.
Ik observeer de bus en geraakt word ik iets gewaar.
De mensen hebben maar weinig oog voor elkaar.



Er wordt geduwd, er wordt boos gekeken en er wordt totaal niet naar elkaar omgekeken.
O
ngeduld, dat is wat ik bemerk en ik vind het negatief sterk.
Ongeduld ontneemt het sociaal denken om een ander iets te schenken.

Eerst ik, ik moet mee, daarna vind ik alles ok.
Maar, wat is nou eigenlijk de boodschap van dit hele verhaal.
De mensen stappen in de bus, ja echt allemaal.
Er
is er niet één die buiten is blijven staan.

Ze zijn allemaal naar binnen gegaan.
Uiteindelijk heeft iedereen gekregen, waarvoor hij was gekomen.
Uiteindelijk is niemand iets afgenomen.
Gun het een ander om even voor jouw voeten te staan,
gun elkaar wat tijd.
Leven zonder ongeduld, dat geeft juist ruimte en het verblijdt…
                                              

Pesten

Vandaag treft mij een niet te begrijpen getuigenis.
Het gaat over collega's en onderling is er behoorlijk wat mis.

Hoe kan het nou toch zijn dat pesten
bij volwassen mensen bestaat.
Je bent in mijn ogen ver gezonken als je je daarmee inlaat.

Vaak zijn het er maar één of twee,
de rest...loopt stilzwijgend mee.
Misschien uit angst zelf een doelwit te zijn, troostend met gedachten: "Het is toch maar gein".

Niet beseffend dat de inpakt als een worm langzaam knaagt.
N
iet wetend van de last die de ander pijnlijk draagt.

Of toch wel, maar waarom dan al die weg draaiende ogen en zoveel gesloten monden.
Wacht men dan werkelijk tot levens blijvend verwonden.



Waarom toch? Waarom...  Volwassen mensen!!!
Hoe is men toch zover gekomen?
D
e verbazing bracht ons onderzoek en het volgende is vernomen.
Vaak zijn daders zelf slachtoffer geweest.
Dit verbaast ons nog wel het meest.

Het is moeilijk te verklaren, wij zeggen: "wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet."

T
och, als er leed is aangedaan, verkiest men vaak om anders te gaan.
Een beschadiging uit het verleden, heeft absoluut invloed op het heden.

Maar ok...hoe je dit ook wendt of keert, zorg dat u zich tegen pesten weert.

Loop niet mee en doorbreek deze cirkel
waar enkel slachtoffers zijn.
En onthoud:
" Gevolgen zijn soms groot van daden o zo klein."

Time Out

Een time out is echt niet zo verkeerd.
Dat heb ik inmiddels ook geleerd.

De tijd en ruimte kan zeer verrassend werken.
Het kan je leven bijzonder versterken.

Door de rust die je creëert, door het overzicht in denken,
kan je je leven een behoorlijk stuk meerwaarde schenken.
Vaak hobbelen we zomaar door en geven aan heel veel zaken totaal geen gehoor.

En dan uiteindelijk is het ‘ineens’ niet meer te doen, uiteindelijk geven we toe.
Ja, uiteindelijk wachten we vaak
veel te lang…leeggezogen en moe.



Dom en eigenwijs, zoals de meesten onder ons wel zijn, geeft het lange wachten eerst even wat pijn.
Het moeten toegeven is nou eenmaal een drempel
en lijkt een teken van zwakheid.
Maar ik kan jullie verzekeren mensen, juist het toegeven verblijdt.
                    

Een soort van last valt van je schouders,
het knokken ‘moet’ even niet.
Goh, wat fijn… even niet vechten, even loslaten al geeft het verdriet.

Een stapje terug, achteruit, dus geen winst,
dat lijkt een time out te geven.
Ma
ar, nogmaals mensen: Een time out verandert je leven!

Ja = Nee

Als de J een N zou zijn en de a een ee.
Dan zeg dus met ja, eigenlijk een nee...
Ik kies voor mezelf en het voelt niet goed.
Ik kies voor mezelf, omdat het moet.
Ik zet mezelf zo vaak aan de kant.
Mijn tijd lijkt volledig door anderen bemand.

Ondoordacht zeg ik "ja" en gelijk vlieg ik van binnen in een soort van stuip.
Mijn gedachten schreeuwen "help...ik verzuip".
Weer zei ik ja en weer zonder mezelf te corrigeren.
Ik baal ervan, ga ik het dan nooit eens leren?
Ik denk het allemaal goed te doen, maar ondertussen gaat het niet goed met mij.
Ik toon een mooie glimlach, maar ik ben helemaal niet blij.



Het wordt tijd om een ander pad te kiezen om te voorkomen dat ik mezelf ga verliezen.
Is het erg om nee te zeggen, "Nee sorry, nu eventjes niet."
Waarom geeft mij dit een rotgevoel en dat dan juist weer verdriet.

Oooh man...ik word soms zo moe van al mijn emotionele gedachten.
Ik wil het niet meer en vanaf nu ga ik beterschap verwachten.
Ik ga het gewoon doen
en het zal zelfs getuigen van een positieve kracht.
Ja, vanaf nu zeg ik ook eens nee...al is het nog maar heel zacht
Ik ga het gewoon doen, ik wil niet meer verdrinken, die keuze is bij deze gemaakt.
Ik zeg gewoon eens nee en dan is het maar jammer als het een ander raakt.

Terug naar de inhoud