Op Weg Naar Het VaderHuis
FOLLOW
Ga naar de inhoud

Het Spookdiertje

Het Spookdiertje  
Statenvertaling 1618-1619

Spookdieren (latijnse naam Lemur Tarsier) zijn kleine halfaapjes van ongeveer 12 cm lang. Ze hebben een lange staart van 20 à 25 cm lang en zijn 110 gram zwaar. De dieren hebben een kleine snuit en zeer grote ogen. Met deze ogen kunnen zij goed zien, met name in het donker. Ook hun grote oren en gehoor zijn goed ontwikkeld. Dit geldt niet voor het reukorgaan. Hun handen en voeten hebben lange vingers om goed te kunnen klimmen en grijpen.
 

Vindt Jou Lief!

Een Klein Wonder

Zijn ogen, oren, handen, voeten, poten en staart lijken allemaal veel te groot voor zo'n klein lijfje, maar als we dit merkwaardige diertje wat beter bekijken, zien we dat het heel slim is ontworpen.

Gehoor

Het spookdiertje heeft flinterdunne oren die hij kan oprollen, ontrollen en draaien om zelfs de zwakste geluiden te kunnen ontvangen. Dankzij zijn scherpe gehoor kan hij roofdieren als wilde katten vermijden en zijn prooi lokaliseren. Als het donker is, concentreert hij zich op het geluid van insecten, spinnen, kleine reptielen. Dan draait hij zijn kop en richt hij zijn uitpuilende ogen op zijn toekomstige maaltje.
Mijn Grip Is Optimaal

Grip

De handen van het spookdiertje zijn uitermate geschikt voor het vastgrijpen van dunne takken. Zijn vingertoppen hebben kenmerkende geribbelde kussentjes met veel grip, vergelijkbaar met het profiel van een band. Zelfs in zijn slaap moet het diertje zich goed vasthouden. Ribbels aan de onderkant van zijn lange straat helpen hem om goed op zijn plaats te blijven zitten tot hij weer wakker wordt.

Gezichtsvermogen

Geen enkel ander zoogdier heeft naar verhouding zulke grote ogen. Ze zijn zelfs groter dan zijn hersenen. Het spookdiertje kan zijn ogen niet bewegen; ze kijken altijd recht vooruit. Is dat ontwerp een nadeel? Nee, want met zijn flexibele nek kan hij zijn kop 180 graden in beide richtingen draaien.

Behendigheid

Met zijn lange poten kan het spookdiertje wel 6 meter ver springen. Ruim veertig keer zijn eigen lengte. Als dit jagertje een prooi ziet, springt hij met uitgestrekte vingers de duisternis in, om zijn prooi met uiterste precisie te vangen.


Een Wonder Van God
Communiceren

Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat spookdiertjes onderling communiceren met ultrasone geluidsgolven van 70 kHz tot 90 kHz. Deze frequenties zijn voor de meeste andere diersoorten en voor mensen niet waarneembaar. Ter vergelijking: mensen horen ongeveer maar tonen tot 20 kHz.
Spookdiertjes eten voornamelijk kleine insecten die ‘toevallig’ ook communiceren met hoge frequenties, ze luisteren de insecten als het ware af. De ultrasone communicatie van de spookdiertjes zelf beschermt het diertje tegen roofdieren. Roofvogels pikken deze geluiden niet op, waardoor de spookdiertjes ongeremd kunnen overleggen zonder hun locatie vrij te geven.

Leefgebied

Het spookdier leeft voornamelijk in Indonesië en de Filippijnen. Door zijn kleine omvang is het moeilijk om het spookdiertje in het wild te kunnen zien, het is wel mogelijk om ze in Indonesië en in de Filippijnen te zien in dierentuinen. Helaas zijn er ook bewoners die een spookdiertje als huisdier houden en aangezien het spookdiertje niet tegen een leven in gevangenschap kan, zal het eerder sterven.

De Ontwerper

Aan het spookdiertje kunnen we zien dat het zeer ingenieus is ontworpen. Ook al lijken zijn ogen, oren, handen, voeten, poten en staart allemaal uit het verband in verhouding tot zijn lichaam, toch kan het diertje optimaal functioneren.
Er is niemand, maar dan ook niemand op deze hele wereld die zoiets kant ontwerpen. Dit diertje is geen product van een glibberig visje die miljoenen jaren geleden aan land is gezwommen, waaruit dan zogenaamd de ganse mensheid en de dieren zijn ontstaan. Nee! Dit diertje heeft God voor 6000 jaar geleden zelf gemaakt. Geformeerd door God's handen is dit diertje ter wereld gekomen. Het spookdiertje is het kleine, grote wonder van God!

9 maart 2015
Slapende Tarsier
Terug naar de inhoud